Breaking Boundaries: The Science of Our Planet: Attenborough de held!

David Attenborough blijft op 95-jarige leeftijd aan de lopende band documentaires maken. Veelal over klimaatverandering. Dat is bijzonder: de natuurhistoricus zet zich in voor een toekomst die hijzelf niet meer zal meemaken. Het grote probleem met zijn roeping is evenwel dat het vermoedelijk vooral kijkers zijn met sympathie voor klimaatactivisme die zijn films zien. De sceptici zullen ook Attenboroughs nieuwste wapenfeit, Breaking Boundaries: The Science of Our Planet, allicht links laten liggen. Maar, zoals de titel insinueert: het is wel ónze planeet, en we moeten het met z’n allen doen. Dit is geen hippieleus, maar de bittere realiteit.

Dus oreert Attenborough aan de hand van wetenschappelijke feiten over de huidige staat van de aarde in het Antropoceentijdperk; het tijdperk waarin wij, de mensen, de primaire invloed uitoefenen op de wereldbol. Met desastreuze gevolgen natuurlijk, dat weten we al. Maar dit type documentaire eindigt steevast in majeur, na een hoop misantropie. Dat kan ook niet anders. Anders zouden Attenborough en consorten er wel mee kunnen stoppen. En hoop is de drijvende kracht achter verandering, zoveel is duidelijk. Zodoende zien we eerst het zuur (de slinkende geisers, de afnemende biodiversiteit in de zeeën) voor het zoet: tastbare oplossingen.

De ‘configuratie’ van land moet weer op orde komen (dus minder landbouwgrond); biodiversiteit moet een grote prioriteit zijn; watermanagement moet hoger op de agenda. Als we dit even binnen dertig jaar bewerkstelligen, dán heeft de aarde toekomstperspectief. Die kans wordt met de dag kleiner, dat weten we – op de klimaatsceptici na, die dit ontkennen – allemaal. Het kijken van Breaking Boundaries is dan ook vooral een deprimerende handeling. Niettemin blijven we hopen dat alle beetjes helpen, en verdient Attenborough alle eer – wat een held!