Brazen: Alyssa Milano als dominatrix in moordmysterie

Wanneer de zus (Emilie Ullerup speelt Kathleen) van de succesvolle misdaadschrijver Grace (Alyssa Milano) wordt vermoord, dan stelt ze direct een onderzoek in. Al snel blijkt dat Kathleen een dominatrix en webcamgirl was, naast haar dagelijkse werkzaamheden als docent op een middelbare school. De eerste verdachte die bij Grace in het vizier komt is echter niet een cliënt, maar de ex van haar zus, een onuitstaanbare rijkaard die Kathleen het leven zuur maakte. Ook slaat Grace de handen ineen met de buurman van Kathleen, toevalligerwijs een van de sexy rechercheurs die op de zaak wordt gezet - hoewel deze Ed (Sam Page) al wel snel genoeg krijgt van Grace’ bemoeizucht.

Gelukkig doopt Eds baas Grace om tot consultant, waardoor ze bij het onderzoek betrokken blijft – een volkomen potsierlijke verhaalwending. En om de dader uiteindelijk te pakken te krijgen hijst Alyssa Milano zich logischerwijs in een leren pakje, ook dat zie je van mijlenver aankomen, net als wie de moordenaar is. Brazen – gebaseerd op het boek van Nora Roberts  – staat voor brutaal, maar dat is de film allesbehalve. Filmmaker Monika Mitchell presenteert een soort pseudo-erotiek waar je in de jaren 90 misschien nog mee wegkwam, op lineaire televisie. Mitchell weet duidelijk niet wat geil is.

Dat resulteert in een film die onbedoeld hilarisch is. Luchtig ook, in zekere zin. Brazen is een archetypische televisiefilm. Tegen de tijd dat Milano’s voorschot was betaald, was er weinig budget meer voor het bedenken van gestileerde camerashots, of het financieren van een beter scenario. En de wereld van webcamgirls – legio speelfilms verschenen er de afgelopen jaren over dit onderwerp – ziet er waarschijnlijk niet zo uit als in de film wordt voorgespiegeld. Brazen is in dat opzicht weer zo fout, dat de film bij vlagen zeer vermakelijk is. Denk aan 50 Shades of Grey , maar dan voor huismoeders en -vaders, in de vorm van een streekroman.