Actrice Lana Condor (To All the Boys I've Loved Before) overtuigt in weinig verheffende zwarte komedie over twee scholieren wier levens veranderen tijdens een noodlottige avond.
Foto credits: Erik Voake
Scholier Erika (Lana Condor uit To All the Boys I’ve Loved Before ) omschrijft zichzelf als ‘een muurbloempje'. Totdat ‘een noodlottige avond’ haar leven en dat van haar boezemvriendin Gia (Zoe Margaret Colletti) voor altijd verandert. Althans, ze zijn niet meer onder de levenden; de meiden zijn ‘ deadish ’. Niet levend en niet dood. Ergens tussenin, zoiets? Dan spoelt het verhaal 48 uur terug. Erika is een doodnormale scholier die met Gia – ook zo’n typische grijze muis - uitkijkt naar het leven na high school. Eigenlijk hebben ze allebei in hun scholierentijd weinig meegemaakt. Daar willen ze, voordat ze de wijde wereld intrekken, verandering in aanbrengen.
Een uitnodiging voor een feestje bij een populaire jongen thuis – kennelijk zijn dat soort uitnodigingen schaars voor de dames – grijpen ze dan ook met beide handen aan. Erika’s vader leert haar vervolgens hoe je je kan indrinken voor zo’n partijtje. En eenmaal gearriveerd – een schromelijke anderhalf uur te vroeg – werken Erika en Gia een lijstje af: in ondergoed in het zwembad duiken? Check. Je laveloos zuipen? Check. Ondertussen probeert Erika de klasgenoot op wie ze al enige tijd een oogje heeft te versieren. Totdat de avond dus onverhoopt eindigt – iets met een eland.
Onze nieuwsbrief ontvangen? Iedere vrijdag de nieuwste series en films in je inbox! Meld je hier aan.
De volgende ochtend worden de twee wakker met een enorme kater, en komen ze erachter dat ze geesten zijn die nog op aarde zweven. Wordt het universitaire leven in Boo, Bitch dus eigenlijk voorgespiegeld als hemels? Of de transitie van high school, waar Erika en Gia het niet per se erg leuk hebben, van de hel naar de hemel? Hoe dan ook gebruiken de makers grote metaforen voor wasdom en puberen; voor wijzer worden. In een openingsaflevering die vooral gedenkwaardig is vanwege actrice Condor die elke scène knap naar haar eigen hand zet – haar geacteerde cynisme is bijzonder aanstekelijk. Verder heeft Boo, Bitch niet erg veel om het lijf.