BoJack Horseman S3: meer experimentele, bizarre avonturen

De ultieme antiheld met het lange gezicht is terug. Seizoen drie van BoJack Horseman staat op Netflix.

Eerder smeekten we je al om naar BoJack te gaan kijken. Ja, het is óók leuk voor mensen die niet van tekenfilms houden. Ja, er worden keiharde, slimme grappen gemaakt. En ja, het heeft absoluut een diepere laag én het hart op de juiste plek. Wat wil je nog meer? Vanaf nu heb je drie topseizoenen in te halen.

In de eerste aflevering van het derde seizoen is BoJack in New York, op promotietour voor zijn mogelijk Oscar-winnende filmrol.

Hij belandt in een hipster-lunchtent met oude vriendin Jill, een theaterregisseur. Refererend aan het hipsterkaraktertrekje om hyperspecifieke bestellingen (‘een grote-decaf-mokka-soja-latte-met-anijs alsjeblieft’) op te geven, zegt Jill tegen de serveerster ‘Voordat hij of zij de omelet dichtvouwt, wil ik dat de kok zijn dromen en ambities erin fluistert.’ De serie dendert ook in het nieuwe seizoen bijna achteloos door met dit soort zelfbewuste grappen en observaties. Ook nu zit de kracht van de serie in de manier waarop ze je als kijker een spiegel voorhouden (soms letterlijk, met desastreuze gevolgen).

Jill vraagt BoJack vervolgens om in haar volgende experimentele theaterstuk te spelen. Naakt, overgoten met melk (‘het is een symbool voor wedergeboorte’). BoJack weigert resoluut. Hij is bezig om een Oscar in de wacht te slepen, en daarmee eeuwige roem. BoJack wil beroemd zijn, later herinnerd worden, zodat het straks allemaal niet voor niets is geweest.

Daar zijn ze weer, die herkenbare en daardoor confronterende situaties die de serie zo goed maken. Ook de andere hoofdpersonages blijven worstelen met hun persoonlijke sores. We zien een stroef lopend huwelijk tussen Mr. Peanut Butter (hond) en Diane (mens), dat met de grootste moeite op de rails wordt gehouden. Princess Carolyn de carrièrepoes met haar compleet zoekgeraakte balans tussen werk en privé. Huisgenoot Todd (vertolkt door Breaking Bad’s Aaron ‘Jesse’ Paul) die een chaos van z’n leven maakt door het niet kunnen scheiden van hoofd- en bijzaken. Als kijker gun je ze het beste, ondanks al hun onhebbelijkheden. Maar bijna alles gaat uiteindelijk mis. Wat gelukkig vooral heel veel goede grappen oplevert.

Waar seizoen twee voelde als een coherent verhaal, lijkt seizoen drie iets meer op een losse verzameling anekdotes. Dat is niet per se een slechte ontwikkeling, want BoJack’s wonderlijke cartoonwereld vol pratende dieren leent zich nu eenmaal voor experimentele, bizarre avonturen. En die hoeven heus niet allemaal binnen De Grote Verhaallijn te passen.

Een goed voorbeeld van de nieuwe aanpak is de vierde aflevering. Misschien wel de beste van het seizoen, zo niet van de hele serie tot nu toe. BoJack gaat naar een filmfestival op de bodem van de oceaan, waar hij vervolgens met niemand kan communiceren. Denk aan Lost in Translation gecombineerd met The Life Aquatic en de animatieserie Futurama.