Boiling Point: koken is oorlog

Foto credits: Paradiso Films

Boiling Point is, net als het runnen van een restaurant, een tour de force. Gefilmd in één shot, waardoor je als kijker vanaf het begin af aan in je nekvel wordt gegrepen en wordt meegesleurd in het restaurant van chef Andy (Stephen Graham uit Time en Greyhound ), dat vlak voor Kerstmis is volgeboekt. Het concept van deze film is simpel en geweldig uitgewerkt. Andy is de chef van een goedlopend en goed aangeschreven restaurant dat door Andy helaas niet fantastisch wordt aangestuurd.

Wij zwalken een hele avond met hem mee, net zo in de stress en in paniek als hij, met een camera die zonder onderbreking de geweldige cast filmt, die bestaat uit ontelbare souschefs, serveersters, afwassers en dinerende gasten. Het is zo levensecht en goed gefilmd en gespeeld dat je snel vergeet dat je in een speelfilm zit; het voelt als een live verslag van een verschrikkelijke avond in een drukbezocht sterrenrestaurant. Juist niet per se een chique restaurant, maar meer een trendy restaurant. Je begrijpt snel dat iedere avond in het restaurant zo hectisch verloopt; het tevreden houden van de onmogelijke gasten en het deels onmogelijke personeel is voor chef Andy dagelijkse kost en voelt meer als een loopgravenoorlog dan als een restaurant.

Veel gasten lijken niet zozeer duur en heerlijk eten te willen kopen, maar meer het recht om te zeiken, te klagen en het personeel te vernederen. Gerechten worden teruggestuurd naar de keuken omdat ze te ‘rauw’ zijn ('lamsvlees hóórt rosé te zijn, maar verkool het dan maar, als ze dat zo graag willen', schreeuwt Andy) en influencer-gasten van het derde garnituur chanteren de serveersters met likes: 'Er staat geen biefstuk op de kaart, maar dit is een restauránt, ik wil biefstuk en ik heb 30.000 volgers op Insta.' Het is zo hectisch allemaal dat je blij bent als één van de afwassers een drugsdealtje doet in een steeg bij de achteruitgang. Even in de open lucht. Die afwasser is een lamzak, van wie jij als kijker weet dat hij geen ruk om het restaurant geeft, terwijl de rest van de crew zich binnen te pletter werkt.

Het goede van Boiling Point is dat je je al snel oprecht kwaad maakt om de talrijke hufters en waardering krijgt voor het gezwoeg van de vele keihard werkende en goedbedoelende werknemers. En niet álle gasten zijn afgrijselijk. Ruimte voor vertedering is er zeker - zelfs de vileine culinaire journalisten die langskomen zijn niet allemaal meedogenloos - maar de prettig uitputtende anderhalf uur die je meemaakt in Andy’s restaurant voelt alsof koken in een goed restaurant een veldslag is, en een vrij afschuwelijk beroep. Iedereen die weleens in een restaurant komt, herkent het één en ander en plaatsvervangende schaamte ligt op de loer.

Boiling Point , een film die toewerkt naar het kookpunt, is een aardig bioscoop-dessert na een diner. Je beseft dat wat je op tafel geserveerd krijgt in een restaurant niet zozeer het resultaat van ‘koken’ is, maar van een operatie die meer aan D-day dan aan 24Kitchen doet denken.