Bioscooppremière: Loving Vincent

 

Het idee was simpel maar extreem ambitieus: alle acteurs filmen tegen een green screen, die scènes projecteren op een leeg olieverfdoek en daarna tientallen schilders inhuren om de individuele beeldjes te schilderen die, na te zijn gefotografeerd, een animatiefilm vormen. Het kostte de schilders vijf jaar. Over het technische proces maakte de BBC deze korte reportage. Het resultaat van al dat harde werk is even indrukwekkend als vreemd. Het is afwisselend erg mooi, soms ook uitgesproken lelijk en vooral de gezichten en bewegingen van de acteurs krijgen in olieverf iets wat een beetje doet denken aan het uncanny valley effect dat computer geanimeerde acteurs soms hebben: het klopt niet wat je ziet en dat heeft iets griezeligs. Olieverf hoort niet te bewegen, acteurs horen geen schilderijen te zijn. Dat blijft de anderhalf uur die de film duurt, fascineren en tegelijk lichtelijk afstoten, hoewel dat een persoonlijke kwestie is waarschijnlijk:

Het verhaal van Loving Vincent is tamelijk gekunsteld. Vincent van Gogh schreef vanuit het Franse plaatsje waar hij de laatste tijd van zijn leven doorbracht, veel brieven naar zijn broer Theo hier in Nederland. De zoon van de plaatselijke postbode wordt door de filmmakers opgevoerd als stand-in voor de kijker. Hij wordt door zijn vader gedwongen om een tijdje na de dood van Vincent een laatste brief aan Theo, die Vincent nooit op de post deed, persoonlijk te bezorgen. Die zoon heeft daar helemaal geen zin en het blijkt bovendien al snel onmogelijk, omdat ook Theo kort na Vincent is overleden. Maar de zoon leert door zijn naspeuringen alle mensen kennen die Vincent in het laatste deel van zijn leven hebben meegemaakt. Zij vertellen aan hem - en dus aan ons - beurtelings hun verhalen over de hardwerkende en helemaal niet zo krankzinnige schilder - ok, behalve dat met dat oor dan - en daardoor leert de zoon van de postbode heel veel over Vincent van Gogh - en ook de gemiddelde kijker zal een stuk wijzer zijn na afloop. Als de zoon van de postbode bovendien begint te twijfelen aan de doodsoorzaak van Vincent - was het wel zelfmoord, of toch een moord? - wordt de film ook nog een soort whodunnit. De moord-theorie is niet nieuw en ook niet per se onwaarschijnlijk. Echt spannend wordt het niet en dat geeft ook niet; Loving Vincent is een charmante film, vooral omdat je ziet hoeveel werk en liefde er in is gestoken en omdat het best prettig is om rond te hangen met de vrienden en kennissen van Van Gogh. Als bonus zijn uiteraard ook nog veel schilderijen van Vincent door zijn moderne collega's liefdevol nageschilderd en in de film opgenomen.