Bioscooppremière: Bad Times at the El Royale

In het inventieve en eindeloos verrassende script van schrijver-regisseur Drew Goddard ( The Cabin in the Woods ) is het 1969, de tijd waarin de VS werden geplaagd door politieke schandalen, de Vietnamoorlog en de tegencultuur van de hippies. Het zijn roerige tijden, maar in het hotel uit de titel van de film is daar maar weinig van te merken. Het El Royale is nog steeds oogverblindend mooi en luxe, maar er komt bijna niemand meer. De grens tussen de staten Californië en Nevada loopt dwars door het hotel en is zichtbaar gemaakt door een rode lijn die door het hele gebouw snijdt. Links ervan ben je in het zonnige Californië, gesymboliseerd door weelderige vormgeving en uitbundige kleuren. Rechts ervan ben je in het een tikje ordinaire Nevada, gesymboliseerd door gokkasten en roulettetafels. Nadat het schizofrene El Royale haar casino-licentie verloor, trokken de beroemdheden en politici die er ooit feestten verder en bleef het hotel leeg achter, slechts bemand door de piepjonge receptionist Miles (Lewis Pullman, uit Catch-22).

Aan het begin van Bad Times at the El Royale arriveren er ineens toch vier gasten voor Miles' neus. Ze zijn onafhankelijk van elkaar komen opdagen en kennen elkaar niet, maar blijken in de loop van de film, die in elkaar zit als zo'n houten Russisch poppetje, keer op keer de boel en de kijker te belazeren. De lol van deze zeer onderhoudende film noir zit hem in het feit dat steeds opnieuw het tapijt onder je wordt weggetrokken, net zoals dat gebeurde in Goddard's horror-pastiche The Cabin in the Woods.

Die vier gasten zijn de aalgladde verkoper Seymour (Jon Hamm uit Mad Men ), de zangeres Darlene (geweldig gespeeld en gezongen door Broadway-actrice Cynthia Erivo), de hippie Emily (Dakota Johnson uit Fifty Shades of Grey en Suspiria) en priester Daniel, gespeeld door de immer fijne Jeff Bridges ( The Big Lebowski ). Later voegen zich nog drie anderen bij het gezelschap, dat naarmate er meer lagen in het verhaal bloot komen te liggen, in een maalstroom van gebeurtenissen wordt meegezogen, en waar je van tevoren niet teveel van mag weten - het verrassingselement is cruciaal in deze film - maar waarvan de hectiek aardig wordt geïllustreerd door de relatief spoiler-vrije trailer:

Drew Goddard (ook scenarist van The Martian, Cloverfield en Lost) slaagt erin om je vanaf het begin te intrigeren met zijn veelkleurige personages, die door de uitstekende acteurs nèt niet 'over the top' worden gespeeld (helaas met uitzondering van de geëxalteerde Chris Hemsworth, wiens clichématige karakter het voornaamste minpunt in de plot van de film is). Het hotel zelf, een ongelooflijk mooie en steeds verrassende set die het achtste personage in de film is, blijft net als de hoofdrolspelers steeds opnieuw verrassingen prijsgeven en wie zin heeft in een complexe, maar niet te pretentieuze en waanzinnig mooi vormgegeven thriller, kan ondanks een paar minpuntjes (Goddard laat de verhaallijn van één van de karakters erg bungelen bijvoorbeeld) met een gerust hart een bioscoopavond lang inchecken in het El Royale.