Betty S02E01-02: leven in het nu

Foto credits: HBO

Kirt (Nina Moran) is ‘op een zoektocht’. Ze wil achterhalen waarom mannen zich gedragen als varkens en waarom ze vrouwen vrijwel uitsluitend zien als wijfjes om mee te paren. Deze openbaring heeft ze misschien wel te danken aan de aanrijding met een auto, vorig seizoen. Hoewel een roze knuffeloctopus, die ze ineens ziet liggen op straat, ook dienst lijkt te doen als een souffleur van mannenetiquette. Zo zien we haar in het tweede seizoen van Betty – met een gipspoot, rijdend op een stepfiets – haar mannelijke skategenoten, die doen aan ‘catcalling’, beschimpen in het skatepark. Later geeft ze de jongens advies: kook iets voor je vriendin - een sandwich telt niet - en knuffel na het neuken.

Maar de mannen en de vrouwen hebben elkaar ook nodig in het nieuwe seizoen: hun winterse skateparadijs – het tienerdrama is gefilmd in de herfst en winter van 2020 – wordt ineens gesloten. De dudes en dudettes slaan de handen ineen om een nieuwe plek te vinden voor de halfpipes. Dezelfde halfpipes die vorig seizoen nog verboden terrein waren voor de vrouwen – maar de tijden veranderen. En dan zijn er, zoals gewoonlijk, opbloeiende en imploderende romances, zoals die tussen Honeybear (Kabrina Adams) en Ash (Katerina Tannenbaum): de seks wil nog niet vlotten tussen de twee, en dus zoeken ze hun heil in een seksshop en in het swingen.

Tegelijkertijd wordt Camille (Rachelle Vinberg) gestrikt voor een kledingdeal van een skatemerk (dat haar lichaam graag wil seksualiseren) en dompelt Indigo (Ajani Russell) zich onder in de wereld van de escortdames. Dit alles speelt zich af tijdens de coronapandemie, hoewel de voortdurende dreiging van het virus slechts op de achtergrond speelt – zoals nu eenmaal het geval was en is bij adolescenten. The skating must go on, lijkt het devies. Getuige ook de mooie openingsscène uit de eerste aflevering, waarin de vrouwen, in slow-motion gefilmd, de straten bedwingen. Dit is pure, maar wél tijdelijke, vrijheid: het equivalent van nog even in bed blijven liggen totdat het echte leven begint.

Leven in het nu, genieten van je jonge jaren, daar draait Betty om. En New York leent zich wederom als een uitstekende stad voor dit uitgangspunt. De metropool fungeert als een speeltuin annex slangenkuil waar de jonge vrouwen levenslessen kunnen leren en in vallen kunnen trappen. Maar wat Betty vooral zo goed weet te vatten is de droomstaat van adolescentie. Niet alleen dagdromen, maar dromen over een al dan niet nabije toekomst. Hoe die eruitziet. De etherische klanken van componist ASKA versterken dit; hoe je als jong wezen soms heerlijk doelloos door de straten kan flaneren. Televisie is soms op zijn best een spiegel van het dagelijks leven, en Betty is hier een lichtend voorbeeld van.