Beauty: Een ster in wording

Een jonge vrouw groeit op in een armlastig gezin in een generiek ogende Amerikaanse metropool in de jaren 70 van de vorige eeuw. Ze heeft zangtalent, dat heeft ze al laten zien in de kerk waar ze wekelijks met haar familie naartoe gaat. Haar vader heeft dit ook gezien en probeert – hij blijkt al snel een inhalig type – van zijn dochter een ster te maken. In de hoop dat hij daarvan kan mee profiteren. Dat zijn dochter een vriendin heeft – het zangtalent zit (nog) in de kast  - met een uitgesproken mening is vaderlief een doorn in het oog. De vriendin wil namelijk dat haar lover haar eigen weg kiest. 

Dit alles klinkt nog al abstract, en dat is Beauty ook: een film die het meer van sfeer dan van plot moet hebben. De meeste kijkers zullen niet kunnen bevroeden dat scenarist Lena Waithe (bekend als bedenker van Master of None ) eigenlijk een soort ongeoorloofde biopic van Whitney Houston heeft willen maken – misschien is dat de reden dat het in de film aan allerlei details ontbreekt, om een eventuele rechtszaak vanwege smaad te vermijden. Hoewel  bekend was dat Houston (ook) op vrouwen viel.

Gracie Marie Bradley speelt in  Beauty  een versie van de beroemde zangeres (maar eigenlijk Beauty, het titelpersonage): een naïeveling die ook uit haar buurt weg wil.

Maar het liefst zonder haar vader (Giancarlo Esposito uit Better Call Saul ) en met haar partner (Aleyse Shannon). Haar manager (Sharon Stone speelt een genadeloze, berekende talentscout) is het om het even: zolang haar pupil maar de witte muziekliefhebbers inpalmt, daar ligt immers het geld. Hoewel we van Beauty’s succes niets zien: de film eindigt op het moment dat ze voor het eerst te gast is bij een talkshow, net voor de faam. Het drama toont uitsluitend de opmaat ernaartoe, en wat een ster allemaal moet laten en incasseren. En bovenal: hoe pijnlijk de weg naar succes in het geval van Houston eigenlijk was.

Die insteek is intrigerend. Waithe had misschien als intentie om meer de mens dan de artiest Houston voor het voetlicht te brengen. Een ster in spé die droomt van een beter leven. Beauty zit dan ook vol met dromerige, soezerige scènes die tegelijkertijd schuren tegen het akelige. Omdat Beauty’s kans op succes, ondanks haar talent, wordt voorgespiegeld als flinterdun. Je moet daar als kijker echter ontvankelijk voor zijn, die abstrahering van een mensenleven uitgedrukt in kleuren, gedachten en flarden – hoewel regisseur Andrew Dosunmu daar wel sterk in is. Hoe dan ook is Beauty een vreemde, maar niet onaardige eend in de bijt.

De film is geen onvervalst meesterwerk, maar wel een tip voor diegenen die interesse hebben in het leven van een ster voordat ze een ster wordt. Een blik achter de schermen. Van een vrouw die tot grote hoogtes zou stijgen en net zo hard naar beneden zou worden gehaald.

Beauty , vanaf 29 juni bij Netflix