Beastie Boys Story: New Yorkse branie

Het is mooi als mensen die iets bijzonders hebben bereikt hun eigen levensverhaal vertellen. Zolang het nog kan. Bij de Beastie Boys is dit niet meer volledig mogelijk: prominent lid Adam ‘MCA’ Yauch overleed in 2012 aan kanker. Maar het meesterbrein achter menig nummer is gedurende deze documentaire annex theatervoorstelling ondanks zijn afwezigheid voortdurend het onderwerp van gesprek. De twee overgebleven leden, Mike D en Ad-Rock, blikken met weemoed terug op een unieke carrière. Voor hun verhaal hebben ze eigenlijk slechts twee barkrukken nodig op een podium, in een zaal vol fans. Niet meer, niet minder.

Achter de schermen bestiert Spike Jonze de voorstelling. De filmmaker die in 2014 een Oscar won voor Her was ook verantwoordelijk voor de videoclip van de Beastie Boys-hit Sabotage (1994). Waarmee de vriendschap tussen Jonze en de band voor altijd werd bezegeld. Zodoende vertellen Mike D en Ad-Rock onder regie van hun dierbare vriend bevlogen, en met hun kenmerkende humor, over hoe het allemaal begon in de punkscene. Hoe de mannen, toen snotneuzen, elkaar leerden kennen, bij concerten van Bad Brains en The Misfits. En hoe ze later punk, in zekere zin, vaarwel zeiden, en zich toelegden op het maken van hiphop.

Omdat de bandleden zelf betrokken zijn bij deze film, is er geen gebrek aan archiefmateriaal. Beastie Boys Story is hierdoor een ervaring die zich laat omschrijven als compleet en bijzonder bevredigend. Wel verteld dus vanuit het perspectief van de betrokkenen, en daardoor bij vlagen tamelijk kritiekloos en narcistisch. Omdat de anekdotes die de twee mannen met het publiek delen soms nogal een opschepperig effect sorteren. Hoewel de intentie van het verhaal oprecht is, en dus ook goeddeels draait om de derde afwezige. Adam Yauch. Die ook met zijn interesse in het technische aspect van muziek maken zijn band verder op weg hielp.

En dan zijn er de andere usual suspects: Rick Rubin en Russell Simmons die de Beastie Boys de ether in lanceerden. Hoewel ze het ook vooral, naast hun leentjebuur spelen bij zwarte artiesten, aan zichzelf te danken hebben. Het trio is een mooi voorbeeld van New Yorkse branie. Niet denken maar doen. Gewoon dat podium opklimmen en provoceren als een gek. Om vervolgens later in je leven eclectische platen te maken met een overvloed aan invloeden. Want ook dat wordt zichtbaar in de film: de groei die de muzikanten hebben doorgemaakt. Waar met het overlijden van MCA prompt een einde aan kwam. Dat is volstrekt begrijpelijk: zonder MCA geen Beastie Boys, en zonder MCA geen Beastie Boys Story.