Barry S01: het beste van twee werelden gecombineerd

Huurmoordenaar Barry (Bill Hader) loopt stoïcijns door een hotelkamer waar hij zojuist een nietsvermoedende gast heeft geëxecuteerd: ‘Weer een schurk minder’. Na deze routineklus neemt de ietwat sikkeneurige einzelgänger thuis plaats voor zijn bed, onder een poster van Metallica, waar hij videogames begint te spelen. Een plaquette met een foto – een soldaat in vol ornaat-  verraadt zijn verleden: Barry was een marinier. Nu is de veteraan eufemistisch gezegd een soort rondreizende vertegenwoordiger, die in elke stad een lijk achterlaat, terwijl zijn passief-agressieve mentor Fuches (Stephen Root) hem op afstand nieuwe klussen aansmeert.

Commandant Fuches commandeert zijn protégee vanuit zijn leunstoel, terwijl hij de helft van de buit opstrijkt. Hij haalt Barry over om van hun grauwe standplaats Cleveland te verkassen naar Los Angeles. De stad waar dromen telkens bedrog blijken lonkt. Per toeval komt het titelpersonage tijdens zijn eerste moordmissie in de Engelenstad terecht bij een acteercursus, in zo’n karakteristiek achterafzaaltje, waar het ambitieuze gezelschap scènes uit films naspeelt. Barry wordt door de leider van de toneelgroep (een fijne rol van Henry “The Fonz” Winkler) overtuigd om een ronde deel te nemen: vanuit de luwte verschijnt hij in de spotlights.

Hoe kan de koelbloedige beul zijn beroep vereenzelvigen met het verleidelijke Hollywood? Dat dilemma staat centraal in Barry. Zo wil Fuches niet dat zijn goudhaantje een aspirant-acteur wordt: “Zoek iets anders. Hitler en John Wayne Gacy gingen schilderen.” Maar Barry wil meedraaien in een wereld vol beroepsnarcisten en pseudo-intellectuelen, en sparren met zijn voluptueuze lotgenoot Sally (Sarah Goldberg). De naïeve blondine, op wie Barry uiteraard verliefd wordt, manifesteert zich gaandeweg als een onaardige, hypocriete dame die haar acteerpartner slechts gebruikt voor hogere doeleinden, waarbij ze bijkans vergeet hoe genadeloos de acteerwereld is, wanneer ze zelf wordt afgewezen.

Showrunners Alec Berg (bekend als scenarist van Silicon Valley en Curb Your Enthusiasm ) en Bill Hader (die hier ook zijn regiedebuut maakt) combineren in Barry het beste van twee werelden: de georganiseerde misdaad in Los Angeles en het acteurscircuit. Zo krijgt een hilarische groep Tsjetsjeense maffiosi – die op een gegeven moment hun martelingen in de familievilla moeten pauzeren omdat er een kinderfeestje gaande is – inzage in een voor hun volstrekt nieuwe wereld. Barry wordt wisselend door deze bad guys ingehuurd en achternagezeten, terwijl hij onderwijl leert hoe hij scènes uit Glengarry Glen Ross (1992) het beste kan voordragen.

Overigens blijft het in beide leefmilieus onduidelijk of de personages liegen of de waarheid spreken. Acteurs zijn blijkbaar uit hetzelfde onderkruipers-hout gesneden als beroepscriminelen, zoveel is duidelijk. Dat geldt ook voor Barry. Soms oogt het alsof hij last heeft van spijtgevoelens, waarop flarden van zijn daden voorbijschieten, en wil stoppen met zijn akelige werk. Dan komt hij weer over als een gevoelloze moordmachine met een dodelijk talent, die ook vanwege zijn eigen gebrek aan discretie iedereen uit de weg ruimt. Nagenoeg iedereen. Berg en Hader schromen niet sleutelpersonages subiet te laten verdwijnen. Als Barry echter moet afrekenen met onschuldige zielen, dan zet dit hem aan het denken. In denkbeeldige flashforwards ziet hij zo nu en dan z’n ideale leven in de toekomst: een geweldloos gezinsleven.

Of dat voor de beste man in het verschiet ligt, of dat zijn verleden hem tot aan het bittere eind blijft achtervolgen, is vooralsnog onduidelijk. Een scène haakt hier naarstig op in: Barry wordt door zijn collega’s herinnerd aan het naargeestige einde van Shakespeare’s MacBeth – in het stuk dat ze opvoeren wordt het titelpersonage immers onthoofd. Barry biecht op dat hij niet wist dat MacBeth – net als zijn slachtoffers – vervroegd aan zijn einde komt. Misschien is dat maar goed zo.