Baking Impossible: televisieluilekkerland

In het nieuwe bakprogramma Baking Impossible kunnen de deelnemers, in tegenstelling tot de klunzen uit Nailed It! , wél bakken. Hoewel de creaties van wisselend niveau zijn – en sommige participanten met hun abominabele taarten niet zouden misstaan in Nailed It! Maar de juryleden van Baking Impossible vragen dan ook meer van de kandidaten: zo moeten ze in de eerste aflevering een eetbaar zeewaardig zeilschip bouwen. Vandaar dat ook een topwetenschapper en ingenieur toetreedt tot de jury. Die kan beoordelen welke schepen de onstuimige golven het beste zouden kunnen trotseren. Het gaat in die zin niet uitsluitend om smaak.

De toon is dan ook iets serieuzer dan in Nailed It!, hoewel Baking Impossible eveneens behoort tot die happy place bij Netflix waar luchtige programma’s hun thuis hebben gevonden. In die hoek zie je mensen uit alle windstreken en van allerlei pluimage die het met elkaar kunnen vinden en die politieke discussies en ethische kwesties bewust uit de weg gaan zodat ze gezamenlijk iets moois of lachwekkends kunnen maken, of iets ertussenin. Een soort televisieluilekkerland. Zodat je als kijker gewoon lekker kan wegstaren, of genieten – het is maar wat je voorkeur heeft. Pretentieloos is misschien de juiste definitie voor programma’s als Baking Impossible.

Waarin deelnemers grappen dat hun Vikingschip ook een beetje sinaasappelschil nodig heeft, zodat het jurylid dat hem gaat proeven ‘geen scheurbuik krijgt’. En waarin de juryleden de kandidaten ‘Bakineers’ noemen, een soort kruising tussen boekanier en bakker. Of pionier en bakker. Een beetje infantiel misschien, maar wel speels. Het enige wat in Baking Impossible ontbreekt is een gangmaker à la Nicole Byer die het tempo erin houdt. Hoewel dat in de eerste aflevering nauwelijks opvalt: de deelnemers zelf zijn grappig genoeg. Misschien is dat wel inherent aan het bakker-zijn. Dat humor zich automatisch aandient als je iets zoetigs met je handen aan het kneden bent.