The Babysitter: Dertien-in-een-dozijn tienerhorrorfilm

Oversekste pubers als de twaalfjarige Cole (Judah Lewis) dromen van femmes fatales als zijn voluptueuze oppas Bee (Samara Weaving). De blondine met rode nagellak – de kleur des onheils – weet wat nerdy tieners leuk vinden: wanneer Cole’s ouders opteren voor een weekend geslachtsgemeenschap elders in het land, etaleert ze haar kennis van Star Trek. In het hyperrealistische paradigma van The Babysitter – denk aan huizen als kleurrijke poppenkasten in keurige door witte Amerikanen bevolkte buitenwijken – kan een seksbom ook ongebruikelijke hobby’s hebben. Dat is evenwel een verdachte situatie: al snel blijkt dat Bee’s interesse in intergalactische werelden een instrument is om Cole in te palmen – ze zal zijn bloed later nodig hebben.

Het scharminkel is uiterst ontvankelijk voor de bespiegelingen van zijn oppas. In de hoop dat hij ooit eens met zijn vingers haar Daisy Dukes-hotpants mag binnendringen: zo’n voorspelbare begeerte zal wel ten grondslag liggen aan de in katzwijm gevallen Cole. Die gedachte wordt onderschreven in de talloze close-ups en slow-motion-momenten waarin de nadruk voornamelijk ligt op Bee’s fysieke kwaliteiten – denk aan de ‘male gaze’. We zien hoe ze in haar rode bikini – regisseur McG kan de naderende, bloederige misère niet genoeg accentueren – een duik neemt in het zwembad achter Cole’s huis. Deze speelse vrolijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als Cole ’s avonds een macaber ritueel ontdekt.

Bee heeft haar klasgenoten – een zogenaamd gemêleerd gezelschap met een stupide spierbundel, een cheerleader en een Afro-Amerikaan die opzichtig praat als een gangster van de straat – uitgenodigd voor een grotesk soiree: de introverte leeftijdsgenoot Samuel, die Bee eveneens heeft gemanipuleerd, moet worden geofferd. Intussen manifesteert Cole zich als de voyeur die tussen de spijlen van de trap het wanstaltige tafereel met bonkend hart gadeslaat. Wat nu? De hulpdiensten bellen? Of vluchten? Cole kiest voor het eerste en werpt zich in de tussentijd op als de (anti)held. Hij zal de gezinswoning beschermen à la Kevin McCallister in Home Alone. Met booby traps en bravoure. Zo verwordt een dertien-in-een-dozijn tienerkomedie tot een dertien-in-een-dozijn tienerhorrorfilm.

The Babysitter is niets meer dan een flauwe, seksistische persiflage op de angsten en verwachtingen die spelen bij het volwassen worden. Denk aan de pubervariant van Scary Movie, met dito verhaalstructuur en dwaasheden. Het is een enigma wie regisseur McG deze klus heeft aangeboden: de filmmaker boekte ooit succes met gezapige videoclips van bands als The Offspring, alvorens hij bekend werd als een middelmatige cineast die abominabele projecten als Terminator Salvation (2009) op zijn cv kon bijschrijven. Het evidente gebrek aan talent van scenarist Brian Duffield vormt eveneens een fundamenteel probleem: het is alsof hij de kijker meeneemt naar de mores van de jaren negentig. Toen kon je vrouwen nog schaamteloos afbeelden als lustobjecten en Afro-Amerikanen als curiosa. Het is vooral dat systematische gebrek aan besef van de huidige tijdsgeest, gebrek aan voortschrijdend inzicht, waardoor The Babysitter zo’n beschamend slechte film is geworden.