Awake: weinig originele post-apocalyptische thriller

Na een mysterieuze gebeurtenis op aarde valt alle elektriciteit uit en kunnen de wereldbewoners de slaap niet meer vatten. Het is chaos. Ex-militair Jill (Gina Rodriguez) realiseert zich meteen de ernst van de situatie: zonder slaap houdt de mens het niet lang uit. Er komt een run op slaappillen en andere verslavende goedjes – die overigens ook niet helpen. Zonder rust neemt de irratio het geleidelijk over van de ratio. Burgers worden ongeduldig, gewelddadig en soms lethargisch. Maar er is een wonder gebeurd. Er schijnt een bejaarde vrouw te zijn die wél in dromenland weet te belanden, evenals Jills dochtertje Matilda (Ariana Greenblatt).

De vrouw is al opgepikt door wetenschappers van het Amerikaanse leger die proberen haar geheim te begrijpen. En wanneer het nieuws over Matilda’s gave bekend wordt, verandert ook zij in een prooi van de wetenschap, én van de religie: ze woont toevallig een nachtelijke kerkdienst bij met haar voogd (Frances Fisher) als moederlief haar komt ophalen, of opeisen – Jill heeft door haar drugsverslaving haar voogdij moeten opgeven. Zodoende vechten er twee partijen om de jongedame. Terwijl mensen elkaar op straat afmaken, in door vermoeidheid ingegeven moordpartijen. Jill probeert hiertussen te laveren, in een poging haar gezin te redden van de ondergang.

Telkens proberen filmmakers een nieuwe wending te geven aan het post-apocalyptische genre. In de ene film mogen overlevenden de monsters niet direct in de ogen kijken ( Bird Box , 2018), in de andere film moeten overlevenden hun mond houden zodat ze niet worden gehoord door kwade wezens ( A Quiet Place 1 & 2). Awake is een exponent van deze trend. De insomnia uit de film is een gimmick, een instrument, om een groter verhaal te kunnen vertellen over beschaving als een dun vernislaagje, zoiets. Maar filmmaker Mark Raso ( Kodachrome , 2017) heeft daarnaast niet zoveel te vertellen. Getuige ook de onbevredigende slotscène: een makkelijke uitweg uit een verhaal vol oneffenheden.