As We See It S01E01-02: scherpe gewaarwordingen; optimistische boodschap

In As We See It proberen drie autistische twintigers – die noodgedwongen samenwonen in een appartement met een begeleider – hun weg te zoeken naar een betrekkelijk normaal leven. Computerprogrammeur Jack (Rick Glassman) lijdt aan het syndroom van Asperger: hij is hyperintelligent maar zijn collega’s vinden dat er nogal wat mankeert aan zijn gedrag. Jack zegt namelijk wat hem te binnen schiet. En hoewel dat vaak feiten zijn – ja, zijn baas is niet de slimste van zijn bedrijf – leidt dat regelmatig tot frictie. Totdat hij op een dag wordt ontslagen, en zijn vader – die aan kanker lijdt – hem op het hart drukt dat zijn zoon die baan echt nodig heeft.

Want wat als vaderlief er niet meer is? En Jack geen inkomen heeft? Want ondanks het feit dat Jack al 25 jaar oud is, is hij er nog niet in geslaagd om zonder begeleiding te leven. Net als zijn huisgenoten Violet (Sue Ann Pien) en Harisson (Albert Rutecki). Violet smacht naar een relatie en begeeft zich ondanks waarschuwingen van haar broer op datingapps. De naïeveling kan echt niet zomaar met iedereen afspreken. En Harrison heeft last van pleinvrees, en slijt zijn dagen binnen. Het is aan Mandy (Sosie Bacon uit Mare of Easttown ) om het trio te helpen.

Maar Mandy heeft ook haar eigen sores: ze wil graag geneeskunde studeren maar wordt overal geweigerd, en dan is er nog haar bemoeizuchtige vriendje die wél een succesvolle academische carrière tegemoet gaat. Mandy is eigenlijk de enige persoon die wel naar Jack, Violet en Harrison luistert. Want het meest opvallende aan As We See It is niet het soms grappige of pijnlijke gedrag van de autisten, maar de krampachtige manier waarop ‘normale’ mensen hierop reageren.

Mensen hebben eigenlijk helemaal geen zin om stil te staan bij de ander. Ook niet als die ander, in het geval van Jack, Violet en Harrison, wat meer geduld vereist; wat meer begrip. Dat is een scherpe gewaarwording; dat As We See It niet draait om de gebreken van de hoofdpersonages, maar om de gebreken van de maatschappij. En hoe ook autistische mensen met de nodige hulp het leven kunnen leiden dat ze wensen. Bijvoorbeeld dus als de mensen in hun omgeving iets meer begrip tonen. Want As We See It ventileert, ondanks alle frustraties en tegenslagen, wel een optimistische boodschap.