Anne met een E S03E01-05: Anne zegt vlammend vaarwel

‘Het is mijn lotsbestemming een bruid van het avontuur te zijn.’

Op 3 januari verscheen alweer het derde – en helaas ook laatste – seizoen van Anne met een E, een verfrissende en warmhartige adaptatie van de Anne van het Groene Huis-boeken van de Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery. De boeken en de serie gaan over de avonturen en ontberingen van de roodharige wees Anne Shirley (Amybeth McNulty) die door een foutje (ze wilden een jongen) terechtkomt op de boerderij van broer Matthew (R.H. Thomson) en zus Marilla Cuthbert (Geraldine James) in het dorpje Avonlea.

Haar uitbundige karakter is voor de Cuthberts en de rest van Avonlea wel even wennen, maar uiteindelijk smelt Annes positieve instelling bijna ieders hart. Ook dat van de kijker. Anne maakt van iedereen beetje bij beetje een beter mens.

Toch gaat dat niet zonder slag of stoot. Drijvende kracht Moira Walley-Beckett – producent van Breaking Bad en bedenker van Flesh and Bone – is niet blind voor de scherpe randjes, voor het racisme, het seksisme en de homofobie die aan het einde van de negentiende eeuw heersten (zoveel is er eigenlijk ook niet veranderd). Veel van de inwoners van Avonlea zijn kortzichtig en bevooroordeeld, zelfs iemand als Marilla.

In het derde seizoen raakt Anne bevriend met een lid van het inheemse volk de Mi’kmaq. Terwijl zij zich verwondert over hun nauwe band met de natuur (een liefde die zij zelf ook deelt), ziet de rest van de buurt hen als oncontroleerbare wilden, of als heropvoedingsprojecten. De verhaallijn rond de Mi’kmaq is een zwakke schakel in een verder weer erg sterk seizoen. Natuurlijk, de manier waarop Anne met de Mi’kmaq omgaat past helemaal bij haar ‘verschillend is niet slecht, het is alleen niet hetzelfde’-mantra, maar hier schurkt het toch dicht tegen het beeld van de nobele wilde aan, die rauwe honing gebruikt tegen infectie en berkenschors als pijnstiller.

Het verhaallijntje waarin de jonge Ka’kwet (Kiawenti:io Tarbell) in een heropvoedingskamp terechtkomt waar ze vervolgens niet meer weg mag, is ook het enige draadje dat aan het einde van het derde seizoen niet is afgerond. Misschien hielden de makers hoop op een vierde seizoen en wilden ze deze verhaallijn niet afraffelen, maar het creëert nu wel de ongelukkige illusie dat hun verhaal er eigenlijk toch niet zoveel toe doet.

Anne met een E is opnieuw op zijn sterkst wanneer de serie ingaat op de complexe familiebanden. Het is heerlijk om Geraldine James en R.H. Thomson samen bezig te zien als broer en zus, bijvoorbeeld wanneer ze doen alsof ze Annes zestiende verjaardag zijn vergeten.

Er is in het derde seizoen ook extra aandacht voor de familie van Bash (Dalmar Abuzeid), een goede vriend van Gilbert Blythe (Lucas Jade Zumann, de zoon van Annette Bening in 20th Century Women). Na de dood van Gilberts vader trekt Bash samen met zijn kersverse vrouw Mary (Cara Ricketts) en hun babydochter bij Gilbert in om de boerderij draaiende te houden. De aanwezigheid van Mary’s volwassen zoon Elijah (Araya Mengesha) en later van Hazel, de moeder van Bash (Melanie Nicholls-King), zorgen voor de nodige spanningen.

Anne en haar leeftijdsgenootjes moeten dit derde seizoen belangrijke, levensveranderende beslissingen gaan nemen. Diana (Dalila Bela), de boezemvriendin van Anne, moet bedenken of ze het pad gaat volgen dat door haar ouders is uitgestippeld (het aan de haak slaan van een rijke man) of gaat studeren. Ook Gilbert, aspirant-arts, moet bedenken wat hij nu werkelijk wil. Wil hij gaan studeren op een prestigieuze doktersschool in Frankrijk? Met een bevallige debutante (Ashleigh Stewart) aan zijn zijde? Of ligt zijn toekomst toch bij een zekere flapuit met een berg sproeten en een bos wilde, rode haren?

En Anne zelf? Zij wil meer weten over haar echte ouders. Zijn ze inderdaad allebei toen ze drie maanden oud was overleden? Hebben ze wel echt van haar gehouden?

Het is zeker een gemis dat Anne met een E nu na drie seizoenen stopt. Samen met One Day at a Time (dat bij Netflix ook na drie seizoenen ten einde kwam, maar nu doorgaat bij de Amerikaanse betaalzender Pop TV ) is het een van de weinige series die zo goed oprechte emoties met sociaal onrecht weet te combineren (zakdoekjes zijn ook dit derde seizoen geen overbodige luxe). Aan de andere kant: als de serie was doorgegaan, en de boeken had gevolgd, zou in het volgende seizoen de familie Cuthbert getroffen worden door een dood in de familie. Ik weet niet of ik dat had kunnen doorstaan.

Dat de makers ondanks het voortijdige einde de serie toch een bevredigende afsluiting hebben kunnen geven biedt troost. Behalve voor de Mi’kmaq dan.