A Place to Call Home S06E01: stoffige soap

Het zesde seizoen van A Place to Call Home werd in 2018 al in Australië uitgezonden, en is tevens het laatste hoofdstuk van het door Bevan Lee bedachte kostuumdrama, dat zich laat omschrijven als de Australische Downton Abbey. Met eveneens een invloedrijke familie in de hoofdrol: de Blighs. En ook Sarah (Marta Dusseldorp) draagt die achternaam, nu haar huwelijk met George (Brett Climo) een feit is. Want zoals keurig melodrama betaamt draait alles om de geboorte, het huwelijk en de dood – alles ertussenin lijkt minder relevant. Dus begint de eerste aflevering meteen maar met een sterfgeval: de zwangere Dawn (Clodagh Crow) overlijdt samen met haar ongeboren kindje tijdens de bevalling.

Het is Lee’s modus operandi om er – qua verhaallijnen – meteen lekker in te hakken. Geluk (de bezegeling van de liefde tussen George en Sarah) vormt een symbiose met ellende. Zonder dreigende wanhoop is er natuurlijk geen drol aan.

Je zou kunnen stellen dat A Place to Call Home – gesitueerd aan het einde van de jaren vijftig – net zo stoffig is als het tijdperk waarin de serie zich afspeelt. Het verteltempo is lijzig, de montage is braaf en de thema’s zijn archaïsch. Er is wel een blik vanuit het nu, want ook vrouwenrechten spelen een grote rol. En gelukkig roken er steeds minder vrouwen tijdens de zwangerschap; Anna (Abby Earl) verzwijgt tegenover Henry (Tim Draxl) dat ze in verwachting is en rookt erop los. Maar durf is hier niet de intentie. En dat is jammer. De NPO zou minder rekening moeten houden met beoogde doelgroepen en ambitieuzer moeten gaan programmeren, maar ook dat zal implicaties hebben - en allicht dalende kijkcijfers.

Maar voor nu moeten we het doen met de Blighs. Aan het einde van het vorige seizoen zei een personage nog: ‘Het is gedaan met de familiegeheimen!’ Maar dat was natuurlijk een leugen. Lee weet dondersgoed dat A Place to Call Home bestaat bij de gratie van heimelijke zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.