A Perfectly Normal Family: ontroerend en subtiel

Foto credits: Jonas Jacob Svensson

Goede films laten je de wereld op een nieuwe manier zien, en A Perfectly Normal Family is zo’n film. Het Deense drama draait om Thomas – getrouwd, vader van twee dochters – die op een dag besluit in transitie te gaan. Hij wordt zij; Thomas wordt Agnete. Tot groot verdriet van haar vrouw, die van haar gaat scheiden, en ook haar twee dochters reageren terughoudend. Uiteindelijk juicht Caroline (Rigmor Ranthe) de transformatie van haar vader toe, terwijl Emma (Kaya Toft Loholt) niet zo goed weet wat ze ermee aanmoet. En, kan je dat zomaar beslissen? Maar Agnete – een fijne rol van Mikkel Boe Folsgard uit The Rain – is vastberaden.

De film zinspeelt al vanaf de eerste minuut op de aanstaande verandering. Zoals wanneer Thomas Emma influistert dat je ‘nooit op uiterlijkheden af moet gaan’. En dat is misschien ook de crux van A Perfectly Normal Family , want: wat is een normaal gezin? Aan het begin van de film zien we een homevideo met Caroline en Emma als baby’s, in de armen van pa en ma. Mama was mama; papa was papa; alles was overzichtelijk. Maar is dat wel zo? Filmmaker Malou Reymann bekritiseert de traditionele perceptie van het gezin, en laat ook doorschemeren dat transfobie in bepaalde delen van Denemarken nog steeds de normaalste zaak van de wereld is.

Vooral mooi aan de film is dat-ie niet oordeelt. Agnete is een gemankeerd mens, net als haar gezinsleden. Iedereen bedient zich van hypocriet gedrag. Frustraties worden gedeeld zonder na te denken. Allemaal zeer menselijk. Door die oneffenheden krijg je ook meer begrip voor het gezin, en voor Agnete, die nu eist om, al is het af en toe, in de schijnwerpers te staan. Waarmee Reymann op naturalistische wijze invoelbaar maakt hoe het is om eindelijk te zijn wie je wil zijn. Het nieuwe normaal, of het andere normaal. Logisch ook dat een climax in A Perfectly Normal Family ontbreekt. Jezelf kunnen zijn zou een vanzelfsprekend hoogtepunt van het leven moeten zijn.