15 August: heerlijk zoetsappig drama

Jui (Mrinmayee Deshpande) wordt bemind door een kunstenaar en door een rijkaard. Ze woont in een zogeheten ‘chawl’, een in Mumbai gesitueerd krap appartementencomplex voor de arme onderklasse. Op 15 augustus – Onafhankelijkheidsdag – worden er voorbereidingen getroffen voor de festiviteiten. Op het plein tussen alle woningen in beschildert een vrouw een aantal stoeptegels met een knikkerpot in het midden. Die cirkel, waarin normaliter de knikkers in dienen te vallen, wordt telkens van onderen gefilmd. Als een soort metafoor voor de harmonie tussen de bewoners; een harmonie die elk moment als sneeuw voor de zon kan verdwijnen.

Want als de ‘chawl’ ooit wordt gesloopt, dan ‘gaan alle deuren dicht’, dan staan de buren niet meer voor elkaar klaar, en dan is het gemeenschapsgevoel ten einde. In die zin is het bouwwerk een microkosmos voor Mumbai, waar verschillende religies en culturen door elkaar heen leven. Maar de ‘chawl’ is in 15 August ook een microkosmos voor - of dwarsdoorsnede van - India zelf. Een soort representatie van de bescheidenere – in vergelijking met de Amerikaanse althans – Indiase droom. Wie een appartement bemachtigt – hoezeer de privacy ook te wensen laat – heeft het tenminste wel gemaakt. En dan kan je zoals Jui dromen over de verboden liefde; want let wel: dit is een Indiase speelfilm.

Dus is 15 August ook een melodrama, waarin buren elkaar begluren, en waarin Jui tijdelijk op een zijweg met de rijkaard belandt, waarna ze – dat is onvermijdelijk – toch weer belandt bij de kunstenaar; de artiest die zo ambitieus is dat hij zelfs tekent op z’n broekspijp en van armoe scheuren heeft in z’n schoenen. Maar hij kan wel een ring betalen waarmee hij Jui ten huwelijk vraagt, ergens aan het begin van de film, voordat ze een intermezzo beleeft met de welgestelde concurrent.

Bij Netflix hebben ze er wel fiducie in, in Indiase cinema. Waarom? Ze hebben deze film in het Nederlands vertaald, dat spreekt boekdelen. En ere wie ere toekomt, deze door Bollywoodster Madhuri Dixit geproduceerde kroniek van een ‘chawl’ is heerlijk zoetsappig, ondanks de keur aan platgetreden paden.