Terrace House Aloha State S1: het probleem van reality shows on demand

 

Strikt genomen is dit Terrace House Aloha State van de Japanse producent Fuji Television helemaal geen nieuw programma. Het is de zoveelste editie van deze realityshow, begonnen in 2012. Nieuw is dat het op een nieuwe locatie samen met Netflix wordt geproduceerd en nu dus ook simultaan voor de rest van de wereld toegankelijk is.

Terrace House Aloha State geeft een mooie indruk van hoe de Japanse cultuur (de kandidaten zijn volbloed of deels Japans) werkt in een westerse omgeving (in dit geval Hawaii). Deelnemers worstelen zichtbaar met dit gegeven. Wellicht dat de casting ook bedoeld is om de westerse kijker meer erbij te betrekken: de deelnemers ogen niet per definitie Japans (de 18-jarige Yuya, zoon van een Japans-Amerikaans ouders, zou zo uit een Amerikaanse soap gestapt kunnen zijn). De makers schakelen regelmatig terug naar zes bekende Japanse comedians en acteurs in de studio. Zij fungeren als commentator en ‘opstuwer’ van mogelijke verhaallijnen en is blij vlagen erg komisch. Daarnaast is de serie visueel en regiematig goed aangepakt: over de cameravoering is goed nagedacht en montagetechnisch loopt alles bijna als ‘volgens het boekje’ in elkaar over. En gelukkig: er is geen alwetende voice-over.

Toch lijdt ook deze realityserieshow aan saaiheid. Fans van het genre blijken zich hier niet aan te storen: het tempo in realityshows is bijna altijd erg traag. Bij THAS tekent zich pas in S1E3 het eerste echte conflict zich af. Om de kijker erbij te houden, zou je als maker het verhaal toch enigszins moeten kunnen sturen waar nodig. Dat is helemaal tegen de belofte van de makers in, die veelvuldig propageren dat alles ongescript is. We weten inmiddels dat makers van deze programma's met de keuze van momenten en beelden het verhaal een richting op sturen, zodat er plotlijnen ontstaan die de aandacht van de kijker kunnen vasthouden. En gelukkig doen de makers dat eigenlijk ook gewoon: in episode 7 krijgen de bewoners zelfs bezoek van twee oud-deelnemers. Hartstikke gescript, niet volgens belofte, maar goddank gebéurt er weer eens iets. De belofte van ongescripte tv is niet in te lossen. Het ongescripte leven te langzaam om volgens tv-wetten interessant te houden.

Het grootste probleem van THAS zit 'm echter niet in het tempo, of teveel of te weinig gescripte beelden. Het probleem zit 'm in Netflix zelf. De kracht van de dienst (zelf bepalen wanneer je kijkt) blijkt bij een realityserie de zwakte: bij het zien van de THAS is duidelijk voelbaar dat de serie het ook moet hebben van fans, die via allerlei (sociale media-)kanalen real time commentaar leveren met elkaar discussieren over een scene. Maar als niet iedereen tegelijk naar een aflevering kijkt, valt er moeilijk real time te discussieren.

De Netflix-methode bijt bij reality tv in zijn eigen staart.