Luke Cage S1: superheldenserie of drama?

 

Luke Cage is de eerste Marvel-productie waar de ‘ black awareness’ er zo dik als plakkerige stroop eroverheen ligt (zeker met verschillende hedendaagse bekende zwarte musici, die als zichzelf in de serie optreden). Gesitueerd in Harlem zou je bijna denken dat Spike Lee ’m heeft gemaakt of dat Eddie Murphy kan binnenwippen in de – bijna stereotype – barbershop, die het middelpunt lijkt te zijn van deze serie. Daar werkt ex-bajesklant Luke (Mike Colter) als schoonmaker, vaderlijk opgevangen door kapper ‘Pops’ Hunter (Frankie Faison).

En toch past Luke Cage in de Marvel-televisietraditie van Daredevil en Jessica Jones. De kijker leert dat het geen lolletje is om superheld te zijn. Sterker nog, vooral Jones en Cage hebben daar helemaal geen zin. Maar een Marvelheld blijft een held, al dan niet tegen wil en dank, en werpt zich uiteindelijk toch op als beschermer van de zwakkeren. Het mag geen wonder zijn dat Daredevil , Jessica Jones en Luke Cage regelmatig letterlijk in elkaar overlopen: castleden uit Daredevil verschijnen in Luke Cage en Luke zelf figureert in de andere twee series (ook al vindt Luke Cage S1 in de Marvel-tijdlijn eerder plaats dan Jessica Jones S1).

Door de social-culturele aspecten die kenmerkend zijn voor Harlem (en in vergelijkbare andere Amerikaanse stadsdelen) ontstijgt deze productie het pang-, knal- en boemamusement. Tegelijkertijd zijn dat ook de elementen die we verwachten in een superheldenserie. Zitten we niet naar een dramaserie te kijken?

Desondanks valt er genoeg te beleven – zeker naarmate de afleveringen vorderen. Zo blijf je als kijker nieuwsgierig naar het geheim dat Luke met zich meedraagt en dat gaandeweg verklaart hoe hij tegen zijn eigen heldenstatus aankijkt. En wie is die mysterieuze bad guy Diamondback, waar in de eerste helft van de serie alleen maar over gesproken wordt?