Gooijer ziet: nóg meer Netflix Original horror

 

In tegenstelling tot Clinical is deze voor Netflix gemaakte horrorfilm wel tamelijk origineel voor het genre - misschien iets te origineel. Dat geldt niet per se voor het verhaal, maar wel voor de manier waarop het wordt verteld: héél langzaam, bijna zonder jump scares en visuele effecten, met heel weinig dialoog, een hoge dosis vaagheid en - voor velen - een overdosis atmosfeer.

Het verhaaltje is klein: de jonge vrouw Lily (prima rol van Ruth Wilson, bekend als Alice Morgan uit Luther) moet op een stokoude, alleenwonende schrijfster van horrorverhalen passen in een groot, fotogeniek huis waarin al het één en ander is afgestorven. Vooral de dood van ene Polly heeft sporen nagelaten, al was het maar in de vorm van de bestseller The Lady In The Walls van de bejaarde schrijfster, die zover heen is (of lijkt) dat ze Lily de hele tijd Polly noemt. Polly's verhaal was de basis voor The Lady In The Walls, zo verneemt Lily van de notaris van de dame na elf maanden eenzame dienst in het stille huis. Maar haar einde was zó erg dat de schrijfster dat wegliet. Lily besluit het boek maar eens te lezen. Dom natuurlijk.

Hoewel bovenstaande een vrij standaard opzetje lijkt voor de zoveelste haunted house film, is de uitwerking toch anders dan gebruikelijk. Regisseur Oz Perkins (de zoon van Anthony Perkins, de bad guy uit Psycho van Hitchcock) geeft anderhalf uur lang vooral vage hints naar wat er gebeurd is en lijkt niet zo geïnteresseerd in het verhaal maar meer in het vormgeven van het vreselijke lot van de geesten die achterbleven in het huis. Die dolen er rond in een poging een glimp van hun ooit levende zelf op te vangen (of zoiets) terwijl Lily daar aanvankelijk niets van merkt. En dus sjok je als kijker ongeveer real-time met Lily door het huis terwijl er erg weinig gebeurt. Maar de cameravoering, het geluid en het hypnotiserende terugkeren van steeds maar weer dezelfde gangen, kamers en trappen, gaat onnoemelijk op je zenuwen werken. En niet alleen in negatieve zin; na een tijdje wordt je er erg onrustig en zenuwachtig van (als je dan nog niet bent weggezapt tenminste) en blijkt de film op een bepaald niveau toch als horror te werken, want het effect is op den duur erg creepy. En het trieste lot van de geesten gaat ook op je gemoed werken; het lijkt  afschuwelijk om spook te zijn, iets waar over het algemeen begrijpelijkerwijs minder aandacht voor is in dit genre (uitzondering: The Others).

Aan de ene kant is het een beetje pompeus en pretentieus allemaal, maar het past ook in de nog jonge traditie van horrorfilms (The Babadook, The VVitch) die meer affiniteit hebben met het aloude literaire gothic genre dan met gothic horrorfilms. Of het wat voor je is, is de vraag - de score op IMDB 4 uit 10. Metacritic en Rotten Tomatoes zijn milder. Terecht, want deze tweede horrorfilm van regisseur Oz Perkins is dan wel niet geheel geslaagd maar als gedeeltelijke mislukking eigenlijk boeiender dan de vele standaard horrorbagger die wordt geproduceerd.

Perkins' debuut February, een festival-hit die ook te zien was op het vorige Imagine festival in Amsterdam, is wel véél beter - net zo atmosferisch maar veel concreter - en wordt later dit jaar uitgebracht onder de nieuwe titel The Blackcoat’s Daughter.

Hieronder de trailers van beide films: